۲۰ بهمن ۹۳ ، ۲۳:۰۳
تنهای، تنهای، تنها !
تمام این فاصله‌ها
تمام ِ این تنهایی‌ها
تمام ِ نداشتن‌هایت
ای کاش، خوابی بودند
. . .
شبیه ِ خواب ِ دم ِ صبح
می‌آمدی
. . .
با دستان ِ شبیه اطلسی‌ات
بیدارم می‌کردی
می‌گفتی:
جان ِ دلم، صبح شده است
. . .
و من
به بهانه‌ی رهانیدنم از خوابی سخت
در آغوش می‌کشیدمت . . .
اما حیف،
تو نیستی
و
من به واقعی ترین شکل ِ ممکن
اسیر کابوس ِ نداشتن‌ات شده ام
تنهای، تنهای، تنها !
