خلوت . . .

گاهی افکارم انبوهی از کلمات می‌شوند در پروازی بی‌فرود

گوشه‌ای می نشینم و به آسمان قلبم چشم می‌دوزم در انتظار نم نم باران

که بیاید و این شهر غبارآلوده را اندکی امید دهد . . .

و آرامش

اینطور زندگی را عاشقانه دوست دارم

من و خودم و او که همه را می‌داند در گفتگویی بی‌کلام

و درددلی صمیمانه . . .

اما نمی‌گذارند

با قلبم که خلوت می‌کنم ، از من حرف زدن می‌خواهند

وقتی که حرف می‌زنم همه‌ی آن چیزی را گفته‌ام که نمی‌خواستند بشنوند

من از گفتن درمانده‌ام

بگذاریدم به حال خود

مرد گاهی خلوت می‌خواهد

خلوت . . .

پ.ن: دوستت دارم و این را به خدا هم گفتم . . .