۲۱ فروردين ۹۴ ، ۲۱:۲۷
عشقِ آسمانیِ من . . .
عشقِ آسمانیِ من . . .
امروزی را نیستی که ببینی وقتی از تو با من می گویند ، چگونه در غربت فرو میروم.
چگونه به رخم می کشند رشته های پنهانی را که هنوز مرا به تو پیوند می زنند ، چنانچه امروزِ آدمی با خاطرات از دست رفته اش پیوند خورده است.
هنوز؟ چه واژه ی نامانوسی. هنوز هم می آیند ، و هنگامِ از تو گفتن مستقیم در نگاه گم گشته ام خیره می شوند ، سکوت طولانی ام را می شنوند ، می روند . آنوقت چگونه من حتی راه و رسم با تو سخن گفتن را فراموش کرده باشم. . . ؟
